Chantal & Ronnie, buschauffeur

“Ik werk hier nu alweer 15 jaar. Maar hoewel ik vroeger erg vaak met de bus ging en daar ook enorm van genoot, had ik dit nooit zien aankomen,” vertelt Chantal lachend. “Ik heb vroeger een hondenuitlaatdienst gehad, ik ben een echte dierenvriend. Ik maak alles tam wat wild is!” Verder werkte ze onder andere in de horeca en in de detailhandel, waar vooral de omgang met mensen haar energie gaf. “Naast dieren ben ik ook altijd met mensen bezig geweest. Dat sociale aspect van dit werk is wat het voor mij zo leuk maakt. Zo kwam ik laatst bij een halte waar een kindje met moeder stond. Nog door de gesloten deur heen kon ik al liplezen wat het kindje hardop zei: ‘oh dat is die leuke chauffeur!’ Dat soort dingen maakt je dag helemaal goed.” Maar nu weten we nog niet hoe Chantal dan wél op dus bus is beland... “Oh, dat is eigenlijk best grappig!” Chantal schiet in de lach. “Mijn man is de aanstichter hiervan. Hij werkt in de techniek en destijds was hij betrokken bij de technische inrichting van het stationsplein in Eindhoven. Na een werkdag kwam hij thuis en riep enthousiast: ‘ik weet het! Waarom word je geen buschauffeur?!’

Mijn eerste reactie hierop? Ik heb hem keihard uitgelachen! Eigenlijk heel gek, die eerste reactie. Want op zijn aandringen heb ik het toch een kans gegeven en wat bleek? Ik heb er feeling voor! Alle examens in één keer gehaald!” Chantal richt haar trotse blik vervolgens op Ronnie. “Hoe lang werk jij hier nou eigenlijk al?”

“Ik ben opgegroeid in Almere, maar heb een tijd in Nottingham in Engeland gewoond. Mijn partner is Engels en samen hebben we drie mooie kinderen. In die tijd was ik debiteurenbeheerder. Het werk was niet verkeerd, maar ik merkte dat ik ook toe was aan iets anders. Eigenlijk kwam dat in een stroomversnelling door Brexit. We wilden dat niet afwachten, waren bang voor wat het zou betekenen voor de economie en ons leven daar. In Nottingham was het goedkoop leven, maar de buurt was niet fijn. Een groot verschil met waar we nu wonen; Eindhoven voelt veel veiliger en warmer aan. Ik had hier niet direct het idee om buschauffeur te worden, maar toen ik de vacature zag dacht ik ‘waarom niet?’. Drie jaar later zit ik hier dan, erg tevreden met mijn baan!”

“Als uitzendkracht vond ik het iets lastiger, omdat je dan korter van tevoren pas weet wanneer je werkt. Maar nu heb ik een vast rooster en dat geeft me veel rust. Het werk op de bus is ontspannen en eigenlijk heb je veel vrijheid. Niet zozeer qua routes of dienstregeling natuurlijk, maar wel qua gevoel. Het is een wereld van verschil met je dagen slijten op kantoor.” Chantal knikt instemmend en vult aan: “Het contact met de reiziger is zo ontzettend fijn. Ik kom voor mijn gevoel ook veel minder ‘vervelende’ passagiers tegen dan enkele collega’s zeggen te treffen in hun werk. Volgens mij ligt het ook erg aan je eigen instelling als chauffeur.” Ronnie beaamt dat dit een wisselwerking is: “als de mensen blij zijn, ben jij dat ook. Maar ook zeker andersom; als jij je reizigers vriendelijk en vrolijk groet, zal je dat vanzelf vaker terugkrijgen.”

De chauffeurs merken helaas wel dat er een tekort is aan collega’s. “We kunnen goed nieuwe collega’s gebruiken ja! Maar ik doe mijn best, ik ben volgens mij een wandelend reclamebord voor dit werk,” zegt Chantal lachend. “Sterker nog, ik probeer zelfs toekomstige generaties enthousiast te maken. Zo ga ik bijvoorbeeld op scholen langs om te vertellen over ons mooie beroep, dat vind ik echt ontzettend leuk om te doen!” Ronnie kan ook iedereen aanraden buschauffeur te worden: “mijn eerste baantje was in een fabriek, zo ontzettend stressvol. Echt een groot contrast met dit werk; het is ontspannen, je hebt geen baas die over je schouder meekijkt en je neemt je werk niet mee naar huis. En, ook niet onbelangrijk: het salaris is goed. Erg blij dat ik deze stap heb gemaakt!”